زمين ِجدا افتاده از قلب ِ آسمان

ديگه اينجا نمينويسم مهم نيست ديگه هر كى هر كارى ميكنه من كه نميتونم جلوشون رو بگيرم اصلا خودتون رو به نابودى بكشين ! كه متاسفانه ماروهم همراه خودتون ميكشيد به چاه سياه. اصلا از اين محيط خوشم نمياد سال ها پيش بايد ازش دور ميشدم . اينجا از جنس آدمى مثل من نيست فعلا . فقط دعا ميكنم كه خدا هممون رو آگاه كنه تا رحم كنيم به همديگه و در هر كارى كه انجام ميديم ملاحظه بقيه رو هم داشته باشيم و كارمون ارزشمند باشه .

يه حسى بين اكثر سرنشينان اين هواپيما مشترك بود كه خيلى توجه آدمو به خودش جلب ميكنه و بيشتر دلمون رو ميسوزونه اينكه همشون پر از حس عشق و زندگى بودند كسانى بودند كه آرزوهاشون رو از سر گرفته بودند و با هزار اميد كوله بارشون رو بسته بودند تا زندگى اى تازه رو آغاز كنند دوست داشتند زنده بمانند. . با خودم مقايسه ميكنم كه از زندگى نااميدم و هنوز هستم . عجب روزگاريست